hüma
12-15-2010, 22:01
http://i1012.hizliresim.com/2010/12/15/4956.jpg
“Türk siperleriyle çok yakındık…Bizim siperlerimizle o kadar yakındılar ki,ateş kesildiği zaman alçak sesle konuşurduk,ayaklarımızın ucuna basarak dolaşır ve hiç gürültü çıkarmamaya çalışırdık. Genellikle hava kararır kararmaz ateş kesilir,biraz daha rahat hareket etmeye başlardık. Gecenin orta yerinde ve aşağı yukarı her gün aynı saatte, Türk siperlerinden bir ses yükselirdi. Öyle gür,öyle içli ve dokunaklı bir sesti ki,dinlemeye doyamazdık…Yarım saat kadar süren bu konser,bir zaman sonra,komşu siperlerde de duyulmuştu. Zaman zaman bizim siper, Türk’ün konserini dinlemeye gelenleri misafir ederdi. Bu sese hepimiz hayrandık. Ancak ne söylerdi,bu tatlı ve iç yakan,ruhumuzu kavuran nağmeler ne söylerdi,bilmezdik;fakat derinden derine etkilenirdik.
Bazen hafif bir esinti çıkar ve bu yanık nağmeleri başka yöne götürürdü. Biz,kulaklarımızı dört açıp daha iyi duymak için,neredeyse başımızı dışarıya çıkaracak hale gelirdik. Efsunlu bir sesti bu!...
Gündüz savaştığımız insanın gece söylediği müziği dinlemek ve ondan etkilenip duygulanmak,ne ilginç bir işti…Ama gerçekti…
Bir akşam konser saati gelmişti,ama o alıştığımız ses duyulmuyordu. İkinci,üçüncü,dördüncü akşam,yine konser yoktu…Hepimiz merak içinde kalmıştık. O gece durumu öğrenmeye karar verdik…Türkçe bilen savaş muhabirine yazdırdığımız bir kağıdı taşa sarıp Türk siperlerine fırlattık. Bu kağıttaki iki cümleyle,konserin niçin kesildiğini soruyor ve selam yolluyorduk Türklere…
Bir süre sonra,fırlattığımız taş,arka yüzü yazılmış kağıtla birlikte siperimize atılmıştı. Bu kağıtta ne yazıldığını,birazda tahmin etmekle beraber çok merak ediyorduk.
Kağıttaki tek Türkçe cümlenin ne dediğini anlamamız uzun sürmedi. Haberi getiren arkadaşımızın yüzünü hüzün bürümüştü…Tabii,cümleyi duyunca,hepimiz aynı hüzüne gömülüverdik…Kağıttaki cümle şöyleydi:
-“O arkadaşımızı,geçen hafta vurdunuz!”
Yurdumuzun güzel askerlerinden etkilenmiş bir Yeni Zelanda’lının Çanakkale hatıralarından…
Talha Uğurluel | Çanakkale savaşları
“Türk siperleriyle çok yakındık…Bizim siperlerimizle o kadar yakındılar ki,ateş kesildiği zaman alçak sesle konuşurduk,ayaklarımızın ucuna basarak dolaşır ve hiç gürültü çıkarmamaya çalışırdık. Genellikle hava kararır kararmaz ateş kesilir,biraz daha rahat hareket etmeye başlardık. Gecenin orta yerinde ve aşağı yukarı her gün aynı saatte, Türk siperlerinden bir ses yükselirdi. Öyle gür,öyle içli ve dokunaklı bir sesti ki,dinlemeye doyamazdık…Yarım saat kadar süren bu konser,bir zaman sonra,komşu siperlerde de duyulmuştu. Zaman zaman bizim siper, Türk’ün konserini dinlemeye gelenleri misafir ederdi. Bu sese hepimiz hayrandık. Ancak ne söylerdi,bu tatlı ve iç yakan,ruhumuzu kavuran nağmeler ne söylerdi,bilmezdik;fakat derinden derine etkilenirdik.
Bazen hafif bir esinti çıkar ve bu yanık nağmeleri başka yöne götürürdü. Biz,kulaklarımızı dört açıp daha iyi duymak için,neredeyse başımızı dışarıya çıkaracak hale gelirdik. Efsunlu bir sesti bu!...
Gündüz savaştığımız insanın gece söylediği müziği dinlemek ve ondan etkilenip duygulanmak,ne ilginç bir işti…Ama gerçekti…
Bir akşam konser saati gelmişti,ama o alıştığımız ses duyulmuyordu. İkinci,üçüncü,dördüncü akşam,yine konser yoktu…Hepimiz merak içinde kalmıştık. O gece durumu öğrenmeye karar verdik…Türkçe bilen savaş muhabirine yazdırdığımız bir kağıdı taşa sarıp Türk siperlerine fırlattık. Bu kağıttaki iki cümleyle,konserin niçin kesildiğini soruyor ve selam yolluyorduk Türklere…
Bir süre sonra,fırlattığımız taş,arka yüzü yazılmış kağıtla birlikte siperimize atılmıştı. Bu kağıtta ne yazıldığını,birazda tahmin etmekle beraber çok merak ediyorduk.
Kağıttaki tek Türkçe cümlenin ne dediğini anlamamız uzun sürmedi. Haberi getiren arkadaşımızın yüzünü hüzün bürümüştü…Tabii,cümleyi duyunca,hepimiz aynı hüzüne gömülüverdik…Kağıttaki cümle şöyleydi:
-“O arkadaşımızı,geçen hafta vurdunuz!”
Yurdumuzun güzel askerlerinden etkilenmiş bir Yeni Zelanda’lının Çanakkale hatıralarından…
Talha Uğurluel | Çanakkale savaşları