Canan ERDOĞAN
11-18-2009, 17:27
http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:H1NYwOc1H6C-BM:http://img529.imageshack.us/img529/1376/31py5xw3
Dün aniden uzaklarda, nicedir gitmediğim yerlerde, nicedir görmediğim insanların arasında olma isteği bastı birdenbire...
Hani olur ya, durduk yerde...
Ruhunuz, bedeninizin oturduğu sandalyeden kopar, havalanıp kıtalar aşar ve bambaşka bir coğrafyaya doğru kanat çırpar.
Kıştan kaçan bir göçmen kuş gibi hayatı dayanılır kılan bir sıcaklığın peşine düşer.
Böyle anlar için ideal dostları vardır insanın...
Onlar sabırlı bir sığınak gibi bekler sizi...
Bilirsiniz ki, sizden bir beklentisi yoktur. Kanayan yaralarınızı apaçık gösterebilirsiniz. Dinlerken, onun da yaralanacağını, kanayacağını bilirsiniz. Zaten işte bunu seversiniz.
Önyargısız sever sizi...
Sırlarınızı kutsal bir emanet gibi saklayacağından, onları içki sofrasına meze, sizi kurda kuşa yem etmeyeceğinden eminsinizdir.
Günün birinde "Ama bir tarihlerde ben senin için şunu yapmıştım" diye çıkıp gelmeyeceği kesindir.
Kocaman bir koldur o; dara düştüğünüzde sizi tutup çekecek;
Geniş mi geniş bir göğüs, daraldığınızda başınızı dinlendirecek;
Bir müşfik el, saçlarınızın arasında gezinecek; Ve dikkatli bir kulak, sizi can kulağıyla dinleyecek.
İşte en naçar olduğunuz anlarda o kola tutunur, o göğse başınızı yaslar, saçlarınızı o elin şefkatine bırakır ve o kulağa fısıldarsınız dertlerinizi...
Dün sabah saat tam 9.46'da oturduğum yerde kalakaldım ve etrafımda gördüklerimin fotoğrafını çektim.
O an... O mekan... O insanlar... O bitmek bilmez rutin...
O an işte kopmak istedim bütün bunlardan...
O sevgili kol, o kara saçlı kız çocuğu, beni tutup çeksin diye bekledim.
Onun yanında olsam ya da o, bu fotoğrafın içinde olsa, hayatın nasıl bambaşka bir renge bürünebileceğini hayal ettim.
Ona duyurmadan, ona kaçtım.
Acaba uzakta olması mıdır onun en büyük cazibesi..?
Yakın olsak o da mevcut fotoğrafın içinde mi olurdu; öyle sıradan, öyle renksiz..?
Mesafe midir acaba, onu her an özlenen bir düşe çeviren..?
Sahi niye herkes bu kadar yalnız ve yaralıyken; hepimiz bu kadar yalnız ve yaralıyız?
İclal Aydın
Dün aniden uzaklarda, nicedir gitmediğim yerlerde, nicedir görmediğim insanların arasında olma isteği bastı birdenbire...
Hani olur ya, durduk yerde...
Ruhunuz, bedeninizin oturduğu sandalyeden kopar, havalanıp kıtalar aşar ve bambaşka bir coğrafyaya doğru kanat çırpar.
Kıştan kaçan bir göçmen kuş gibi hayatı dayanılır kılan bir sıcaklığın peşine düşer.
Böyle anlar için ideal dostları vardır insanın...
Onlar sabırlı bir sığınak gibi bekler sizi...
Bilirsiniz ki, sizden bir beklentisi yoktur. Kanayan yaralarınızı apaçık gösterebilirsiniz. Dinlerken, onun da yaralanacağını, kanayacağını bilirsiniz. Zaten işte bunu seversiniz.
Önyargısız sever sizi...
Sırlarınızı kutsal bir emanet gibi saklayacağından, onları içki sofrasına meze, sizi kurda kuşa yem etmeyeceğinden eminsinizdir.
Günün birinde "Ama bir tarihlerde ben senin için şunu yapmıştım" diye çıkıp gelmeyeceği kesindir.
Kocaman bir koldur o; dara düştüğünüzde sizi tutup çekecek;
Geniş mi geniş bir göğüs, daraldığınızda başınızı dinlendirecek;
Bir müşfik el, saçlarınızın arasında gezinecek; Ve dikkatli bir kulak, sizi can kulağıyla dinleyecek.
İşte en naçar olduğunuz anlarda o kola tutunur, o göğse başınızı yaslar, saçlarınızı o elin şefkatine bırakır ve o kulağa fısıldarsınız dertlerinizi...
Dün sabah saat tam 9.46'da oturduğum yerde kalakaldım ve etrafımda gördüklerimin fotoğrafını çektim.
O an... O mekan... O insanlar... O bitmek bilmez rutin...
O an işte kopmak istedim bütün bunlardan...
O sevgili kol, o kara saçlı kız çocuğu, beni tutup çeksin diye bekledim.
Onun yanında olsam ya da o, bu fotoğrafın içinde olsa, hayatın nasıl bambaşka bir renge bürünebileceğini hayal ettim.
Ona duyurmadan, ona kaçtım.
Acaba uzakta olması mıdır onun en büyük cazibesi..?
Yakın olsak o da mevcut fotoğrafın içinde mi olurdu; öyle sıradan, öyle renksiz..?
Mesafe midir acaba, onu her an özlenen bir düşe çeviren..?
Sahi niye herkes bu kadar yalnız ve yaralıyken; hepimiz bu kadar yalnız ve yaralıyız?
İclal Aydın