http://img511.imageshack.us/img511/8238/1169633634simonehertel1xf0.jpg


GÖZLERİ HÜZÜN HAMALI KIZ…

Gözlerinin içinde bir sel vardı, ama sen gülümsüyordun.
Gülünce bir çocuk gibi ele avuca sığmayacak koşacaktın.
İçindeki sel ise daha da coşturuyordu.
Sen güldükçe ben haykırmak istiyordum sadece.
'Bırak kendini.
İçindeki bebek yeterince ağlamadı mı?
Bırak kendini.
Gözlerinin içindeki sen yıkmakta setlerini.
Bırak kendini.
Boğulsun, sensizliğin gözyaşları boğsun onu.
Ve bırak kendini.
Sen dayanırsın ama setler dayanmaz sana.
Gözyaşlarının yeşerttiği ağaçlar dayanmaz.
Bırak dertlerini.
Güneş batarken çoğu insanların izlemeye doyamadığı bulutlara, o güzel, pembeliği veren güneştir.
Ve gecenin kömür karanlığındaki beyazlar (ayda) yine kendini gösterir.
Ey hüzün hamalı!
Suskunluk bir yere kadar, sende çığlık at!!!
Sesinin yankısı bu suskun ülkeyi sarana kadar çığlık at.
Belki bir parça duyar sağır kulaklar.'
Ama sadece susmak kaldı sana da, bana da
Şimdi, bu gök gürültüsü senin hıçkırıklarındır biliyorum.
Yağan yağmur sensin.
Kalbini paramparça etmişsin.
Hala rahmet peşindesin.
Bırak çoraklaşsın bu toprak.
Sonra da göm acıları o kurak toprağa, sadece boğazında bir damla hıçkırık ve imkânsız sevgin kalsın.
Hayır, onu da göm kalbinin en kanlı yanına.
Ki rahmet yağsın.

Hüseyin Dinç