http://img689.imageshack.us/img689/5217/kalpemanetesmalale.jpg

Elimizi kalbimize koyalım..
Dinleyelim onu..
Seslerini dinleyelim..
Ve şimdi ona hiç korkmadan -dur- diyelim..
"Dur! - Ey kalbim! Dur"


Kalbimize "dur" dediğimiz halde neden durmuyor?
Emrimize neden amade olmuyor?
Hâlbuki kalp bizim bedenimizin içinde değil mi?
Taşıdığımız ve istediğimiz gibi hareket ettirdiğimiz o bedenimiz..
Eğer bizi dinlemiyorsa hiç bize ait olabilir mi?
Bedenimize -acıkma, susama, yorulma-

veya ruhumuza -üzülme, acı çekme, dert etme- desek onlarda bizi dinlemeyecektir.
Bizler kalbimize, bedenimize ve ruhumuza hükmedememeyiz.
Onlar bize bir emânet.
Öyle bir emânet ki..
Vakti geldiğinde o çok güvendiğimiz kalbimiz ve bedenimiz
bizden ayrılacak, gerçek sahibine ulaşacak..
Ancak O, kalbimize "dur" derse durur..
Çünkü O "ol" der oluverir..
Çünkü mutlak sahibi O..
O halde bu gam neden?
Bu üzüntü, bu keder neden..
Eğer emânetse taşıdığımız herşey,
bu telaş, bu endişe neden?..
Rahmet Kelâmıyla buyuran O değil mi?
"O sabredenleri ki onlar, bir musîbete uğradılar mı,
«Biz Allah'a aidiz ve sonunda O'na döndürüleceğiz» derler."
Bakara; 156

Ey Kalbim! Sen emânetsin. Allah'a emânetsin.

Allah razı olsun çok güzel...

Nasılda hep bizimmiş gibi davranıp eziyet çektiriyoruz değilmi ?
Göz belki kuran okumak ister ama biz TV izleterek eziyet çektiricez.!
Dil belki zikr çekmek isteyecek ama biz gıybet ederek eziyet çektiricez.!
Kulak belki kendini dinlendirici şeyler dinlemek isteyecek ama biz son ses hip hap dinleterek yada farklı bir müzik dinletip eziyet çektiricez...!
Böyle uzar gider liste...