Leyla ile Mecnûn destan dillere
Tarihe geçtiler altın harflere

Mecnûn Leyla için düştü çöllere

Leylası yok diye küstü güllere



Leyla yoksa Mecnûnda yok diyordu

Mecnûn ki Leylaya sanki tapıyordu (Haşa)

Aşkı sade Leylada sanıyordu

Aşkın âlâsını bilemiyordu



Mecnûn caydı candan Leyla uğruna

Mecnûn harap oldu sevda uğruna

Leyla Leyla derken buldu Mevlâyı

Mecnûn, mecnun oldu Mevla uğruna



Terki yâr eyledi Hüdâ uğruna

Terk eyledi diyâr Rabbi uğruna

Leylada kor olan Mevlada yandı

Mecnun yandı yandı Allah uğruna



Tatmadan o tadı bilmezsin ânı

Bilseydin o tadı verirdin cânı

Ederdin binlerce Leylayı feda

Arardın her daim aşk’ta Mevlânı