öyle Uzaksin Ki Imkansizim..

gizli kalmış sevinçler, açığa çıkmayacak heyecanlar, belki de

hiç bir zaman hayata geçiremeyeceğim mutluluk formüllerim var. Kimseler

bilmiyor, bense kimselere anlatmıyorum artık. Her şeyde, her yerde, her

an aradığım maviyse terk edeli çok oldu beni. Oysa aşkın, umudun,

hayalin rengiydi mavi benim için. Tek kelimeyle anlat bana aşkı dediklerinde

söylediğim renkti o...

Çok sevdiğim şarkılarında sesi kısıldı. Dinlediğimde her mısrası canımı

yakıyor. "Batıyor ama acıtmıyor senin sevdan" diyor, ama ben o acıyı

yüreğimin en derininde hissediyorum. Çok konuşan ben, konuşmak için

çıldıran ben, uzun sessizliklerin insanı oldum. Ağzımdan çıkacak sözcüklerin

neler olabileceğini bilmiyorum, belki de ondan suskunluğum.

Bilemiyorum, belki en doğrusu susmak...

Hiç böyle olmadım ben. Yaşama böyle yılgın, böylesine soğuk, böylesine

uzaktan bakmadım. En soğuk kışta bile hiç kimsenin görmediği güneşler

ısıtırdı beni. Karda çiçekler açtırırdım. Çünkü sen vardın. Sen aşktın,

sen maviydin, sen güneştin, sen rengarenk çiçektin, sen yüreğimde

isyan, sen ruhumdaki ateştin. Sen gülüşlerimin adı, sen göz yaşlarımın

anlamıydın. Sen hayatımdın, sen hayattın... Ve bir gün gittin. Bahanelerin
vardı, ardına sığınacağın haklı nedenlerin vardı. Gidişine izin verdim ki
gidene kal demek küçüklüktü. Küçülmedim belki ama gittin ve ben yok oldum.
Oysa ne çok sevmiştim seni. Senin verebileceğin hüzün demek ki böyle acı bir
şeymiş, öğreniyorum. Acı veriyor, zor oluyor, canımı yakıyor ama
öğreniyorum... Yüreğimdeki ateş söndü, yerinde buzdan bir kütle var artık.
Baharlarsa öylesine uzak ki bana...

Alıntı