Aynı adamlar, aynı gruplar, aynı gazeteler 22 Temmuz seçiminden önce ölçüsüz bir şeriat korkusu pompalıyorlardı. Abdullah Gül’ün Cumhurbaşkanlığı adaylığına odaklı bir kampanyalar zinciriyle insanlar meydanlara taşınıyor ve dışarıdan bakıldığında ülkenin gerçekten iki kampa bölündüğü duygusunu fazlasıyla veren bir senaryo sahneleniyordu. Ülkeye şeriat gelmekteydi ve bunun önlenmesi için Gül’ün Çankaya’ya çıkmaması gerekiyordu. ‘Uzlaşın, çünkü meydanlar bunu istiyor’ cümlesi seçim öncesinin en yüksek sesle tekrarlanan sloganıydı.

Uzlaşmaktan maksat malum; yani bir AK Parti’li Cumhurbaşkanı olmasın, ‘eskisinin devamı niteliğinde’ biri orada kalsın!

23 Temmuz sabahı görüldü ki meydanlar hiç de öyle istemiyormuş; eskisinden daha güçlü ve yakın tarihte eşi görülmemiş bir şekilde AK Parti’yi ve onun Türkiye tasarımını destekliyormuş. Şeriat tehlikesi de hissetmedikleri gibi tam tersine, Gül’ü de Çankaya’da görmek istiyorlarmış. Öyle de oldu.

Tahminleri de, hesapları da tutmadı.

Ders almaları gereken ve umulan insanlar tam tersine bu kez Malezya maskaralığı çıkardılar. Hemen seçimin ertesi haftasında... Yıllardır, ‘Türkiye İran olacak’ diyorlardı, bu kadarının artık gülünç olacağını düşünmüş olmalılar ki, ‘Türkiye Malezya olacak’ demeye başladılar. O saçma fikir de iki-üç hafta içinde kendisini yedi bitirdi, taraftarlarını kaybetti, ite kaka da olsa savunanı kalmadı. Yine meydanlar örnek gösterilecek oldu ama bu sefer de 21 Ekim referandumu meydanların hiç de kendileri gibi düşünmediğini gösterdi. Üç ay içinde ikinci yenilgi...

Yine, ‘ders almaları gereken insanlar’ bu kez de başörtüsü üzerinden ‘kaos’ politikasını ürettiler. Gazetelerinde, ekranlarında sadece o cümleye odaklandılar: Türban üniversiteye girerse kaos çıkar! Ortak manşetler, ortak köşe yazıları, ortak TV yorumları... Kaos çıkacak!

Daha ötesi yok; 2008 Türkiye’sinde parlamentoyu aşağılamak için, ‘411 el kaosa kalktı’ manşeti atılabildi...

‘Türban bugün üniversiteye girerse, yarın başka şeyler de olur’dan ibaret bir cümleyle ülkeyi ortadan ikiye bölmeyi denediler. Türbana sempati duyanlarla duymayanları kamplaştırma pahasına en tehlikeli oyunu sahnelemekten çekinmediler.

Şeriat... Malezya... Kaos...

Bunlar, demokrasiye karşı son 6 altı ayda art arda gerçekleştirilen üç darbe girişiminin kod adlarıdır. ‘Türban karşıtı Ergenekon’un tezgahladığı darbelerin isimleridir.

Üçünde de aynı yollardan geçtiler.

Önce korku salmak, sonra masa başında haber üretmek ve ardından da olabildiğince ayrıntı cımbızlamak. Ama hepsinde de muhakkak hukuk çarpıtılacak, hukukun yüzkarası adamlar ortalıkta anayasa ve laiklik nutukları atacak. Atacak ki, yapmakta oldukları şeyin iler tutar bir tarafı var gibi görünsün.

Bu uğurda, dünyaca ünlü profesörlerin sözleri de çarpıtıldı, sıradan demeçlerin sağı solu da budandı. Yalan ve çarpıtma sıradanlaştı. Haberlerin nasıl yalana dönüştüğü, görüntülerin, resimlerin nasıl çarpıtıldığı çıplak gözle bile görünür oldu.

Köşe yazılarındaki ‘biat’, manşetlerin, haberlerin tercihindeki emir-komuta ibretle izleniyor. Medyanın demokrasiye ve topluma karşı örgütlü mücadelesi arşivlere kaydediliyor.

Onca çabaya rağmen sonuç dramatiktir. Ne Çankaya için öngördükleri tuttu, ne seçimdeki tahminleri gerçekleşti, ne de referandum sandığından umdukları çıktı. Ne korkuttukları şeriat geldi, ne Türkiye Malezya oldu, ne de onca yalana rağmen insanlar birbirlerine girdi.

Hiçbir tahmini tutmayan, hiçbir analizi karşılık bulmayan, hatta hiçbir temennisi gerçekleşmeyen bu ‘Medya Ergenekonu’na hala ‘merkez’ mi diyorsunuz! Seslerinin çok çıkması yanıltmasın; siyasetleri can çekişiyor; gürültü ondandır.

‘Türban karşıtı Ergenekon’un giderek marjinalleşen, marjinalleştikçe öfkesi kabaran sesindeki çaresizlik yürek parçalıyor ama yapacak bir şey yok. Çünkü Türkiye, bütün bağnazlıklara rağmen değişiyor.

Mustafa KARAALİOĞLU'nun Haberi
Alternatif Link : http://www.stargazete.com/index.asp?haberID=142289

tek kelimeyle çok güzel bir yazı. kendi beynimden geçen düşünceleri kaleme dökmüş yazar