Hangi kelimenin ucundan tutmaya çalışsam, anlatmaya yetmiyor.. Yok tanımlayacak sözcük, yoksunluğunu, sensizliğimi..

Tutamadığım bir yaşam aslında benimkisi. Tam dokunmak üzereyken, dokunamadığım. Su gibi parmaklarımın arasından kayıp giden. Biraz ıslaklık bırakan ellerimde..

Zaman aldırmadan devam ederken yoluna, kibirli gözleri parlıyor önümde. Hep bir adım gerisine düşmüşlüğüm, bulanmışlığım var tozuna.

Oysa hayallerim de var sımsıkı sarıldığım, asla bırakmadığım peşini, savaştığım uğrunda hiç yılmadan.


"Çiçek kokularından, iki bahardan uzak,
Herşeye yeniden, yeniden başlamak..

Dudaklarında şarkı,
Göğsünde nefes olmak..
Yağmurlarda seninle ıslanmak istiyorum..."

Hayat çoğu zaman düşürüp yüzünü baksa da gözlerimin içine, ben hep gülümsedim ona.


Şimdi daha iyi anlıyorum sensizliğin ne demek olduğunu..

Fark ediyorum ki, sensizlik diye bir şey yok aslında. Seni bana katalı ben sen olmuşum, gitgide uzaklaşıp kendimden, sende yeniden doğmuşum. Sen neysen ben de o olmuşum..

Tutup yakasından tüm anlamsızlıkların, bütün umutsuzlukların silkeliyorum birer birer, artık baka baka gözlerinin içine, söyleyebiliyorum dillenmemiş bütün kelimelerimi.


"Bir gün bitecek sensizliğim,
Yüreğinde sevgiler,
Sokaklarda yağmurlar başlayacak.
Olmalı, olacak, istiyorum..."

Aldırmıyorum peşimde birikmiş karanlığa. Kibirli gözlerini dikip üstüme, önümden geçip giden akıp giden zamana da.

Ne çok sevdim seni, ne çok seviyorum, ve kimbilir daha ne çok seveceğim..


"Bir gün gözlerinde arzular,
Ellerin anlatmalı..
Saçlarım sırılsıklam omzunda,
Olmalı, olacak, istiyorum..."

Zaman çoğaltıyor sevdanı içimde. Gitgide daha sık hissettirerek, gitgide daha derinlerime işleyerek...