Bilindiği üzere, Hz. Muhammed (sav), Kur'ân-ı Kerim'de "âlemlere rahmet" olarak tanıtılmaktadır. Burada, onun tüm insanlık âlemi için bir rahmet vesilesi olduğu kadar, insanların dışındaki varlıklar alemi için de bir rahmet olarak gönderildiği anlaşılabilir. Nitekim o, kendisine iman eden bir grubun varlığından haberdar olduğumuz üzere, aynı zamanda cinlerin de peygamberidir.

O, komutanların, idarecilerin, âmirlerin ve aile reislerinin olduğu kadar, ordudaki askerin, yönetilen halkın ve toplumun en küçük yapı taşını oluşturan aile fertlerinin de peygamberidir. Nihayet o, Allah tarafından insanlara hizmet için yaratılan hayvanların, toplumun alt tabakasına mensup fakirlerin, dul ve yetimlerin, kimsesizlerin ve çocukların da "rahmet" vesilesidir. Zira insanlar, hayvanlara eziyet etmeyi, yoksulları hor görmeyi, yetimlerin malına el uzatmayı ve çocuklarını öldürmeyi, onun sayesinde terk etti. İşte bu sebepten dolayı, diyebiliriz ki, Hz. Peygamber, tüm insanlık âleminin "rahmet peygamberi"dir.

Hz. Peygamber'in, peygamberlik dışındaki insanî yönünün en çok dikkat çekici örneklerini, çocuklarla olan ilişkilerinde bulabilmekteyiz. Çünkü o, sıradan bir insandan öte, adeta "çocuklarla çocuklaşabilen", bunu başarabilen ve diğer insanlara da tavsiye eden müstesna bir şahsiyettir. Onun çocuklara yaklaşımındaki bu farklılık bile, başlı başına incelenmesi gereken bir özellik arz etmektedir. Öte yandan, Hz. Peygamber, bugün çocuk psikolojisi üzerine çalışan insanların tespit edip ortaya koyduğu pek çok realiteye, o dönemde dikkat çeken büyük bir eğitimcidir. İşte bu özellikleriyle o, her yönüyle incelenmesi gereken güzelliklerle dolu hayatında, çocuklar için müstesna bir yer ayırmış bir baba, bir dede ve çağındaki tüm çocukların sevgisini kazanmış bir çocuk eğitimcisidir.