Milli Şahlanışın Ruhuna Tükürmek


Kendi yaşadığı dönemde de kız öğrencilerin başörtüsü takmaları yüzünden üniversitelere alınmaması üzerine, merhum Necip Fazıl Kısakürek'in bu haksızlığa:
Bir kız öğrenciyi, başını örttüğü için tahsil hakkından mahrum etmek İstiklal Savaşı başlarında ve Maraş'ta düşmanlar tarafından başörtüsü çekilip düşürüldüğü için başlayan milli şahlanışın ruhuna tükürmektir" diye yazarak kalemini kılıç gibi kullandığını...





Üstad Yenilgi ve mağlubiyeti kabul etmezdi. Bir gün bir tren istasyonunda onun sinirli sinirli gezdiğini gören bir hayranı (bazı rivayetlere göre onu sevmeyen biri) sorar:
- Ne oldu Üstad, treni mi kaçırdınız?
Üstad böyle bir ithamı kabul eder mi? Treni kaçırmak bir eksiklik, bir yenilgidir.
- Kovdum gitti, der.



Bir gün Necip Fazıl, bir üniversitede konferansa katılmış...
Çıkıp herzamanki gibi Din ve ALLAH kavramı hakkında konuşmuş...
Konuşması bittikten sonra, onunla karşıt görüşlü olan bir Prefesör, Necip Fazıl'a
'Siz önceden çıkıp farklı şeyler söylerdiniz, şimdi ise o sözlerinize çelişen şeyler söylüyorsunuz... Yazdığınız şiirler hala ezberimdedir... bu ne demek oluyor? '
Necip Fazıl'ın cevabı meleklere parmak ısırtacak bir cevap olur 'Benin geçmişim bir çöplüktür ve çöplükleri sadece köpekler kurcalar'

Üstad’ın yurt dışında olduğu bir sırada, ardından atıp tutan birisini ona haber verirler. Üstad:
“Ne yani der, ucuna sivrisinek kondu diye 35’lik topu ateşleyemem!”


Bir gün büyük şair Necip Fazıl Kısakürek'e sahilde rastlayan bir hayranı;
''Üstad, senin bütün mücadelelerin güzel, hizmetlerin eşsiz ama şu ....... tarafın olmasa diye tenkit eder.. Bunun üzerine Necip Fazıl tebessüm ederek:
''şu boğaz'dan geçen lüks ve güzel gemiyi görüyor musun? Bak ne kadar lüks ve konforlu değil mi? İşte böylesine lüks geminin tuvaleti de vardır.'' der...


Mahkemede hakim, Necip Fazıl'a:
- Bak, der. Seni bundan böyle bir daha huzurumda görmeyeceğim, öyle değil mi?
Necip Fazıl sorar:
- Hakim Bey, yoksa istifa mı ediyorsunuz?

Üstad'a yapılan bir saygısızlık ve ağır karşılığı...

Üstad Necip Fazıl Kısakürek bir gün konferans verirken salonda bulunanlardan birisi kürsüye salatalık fırlatır. Salatalığı eline alan Necip Fazıl salondakilere dönerek:

"- Birisi kimliğini göndermiş, kiminse gelsin alsın" der.


Bir edebiyat toplantısı sırasında Nazım sahnede şiir okur ve akabinde oturan topluluk içinde bulunan Üstad'ı sahneye davet eder. Üstad sahneye çıkar.Üstad'a şöyle bir teklifte bulunur;

-Birtane ben kendi şiirimden okuyayım, bir tane de sen kendi şiirinden oku.

Üstad kendi şiirini okumayı pek doğru bulmadığını söyler ve şöyle der;

-Ben senin şiirinden bir tane okuyayım sen de benimkilerden bi tane oku

Nazım bu teklifi kabul eder ve başlar Üstad'ın 'Ölünün Odası' şiirini okumaya. Şiir biter salonda bir alkış patlar. Sıra Üstad'a gelmiştir. Üstad da nazımın sonu 'in-çık, çık-in" şeklinde biten bi şiirini düz bir şekilde okur. Üstad şiiri bitirir. Salonda derin sessizlik.

Üstad nükteyi patlatır, noktayı koyar;

-Bak nazım! Benim gibi adam senin şiirini okuyor yine de bişey olmuyor.

Bir konferansından sonra bazı gençler "Sakarya Türküsü"nün büyük şairi Necip Fazıl'ın etrafında toplanırlar. İçlerinden biri,

"Anlattığınız fikir hayatı içinde sizi de görmek istiyoruz"
deyince üstat şu cevabı verir:

" Ben, özlenen İslam çiçeğinin sadece gübresiyim."


Bir gün Osman Yüksel Serdengeçti, Hüseyin Üzmez ve Necip Fazıl hapiste aynı koğuşta yatıyorlar.....

Sohbet sırasında Necip Fazıl Der ki:

-Bana müsaade edin bi küçük abdest bozayım.

Osman Yüksel Nükteyi patlatır:

-Estağfirullah Üstad demiş.Senden küçük bir şey sadır olmaz!!

Muazzam

En çok geçmişiyle ilgili olan yorumunu sevdim

Üstadın talebelerinden biri anlatıyor; İnönü'ye hakaretten yargılanan Üstadın mahkemelerinden birine katılmak istedik... Çağaloğlunda mahkemeye vardığımızda bizi kalabalık oldu diye salona almak istemediler, kapıda beklerken Üstad merdivenlerden göründü. Bize neden burda bekliyorsunuz, diye sorunca sebebini söyledik. Kimsede görmediğimiz o müthiş kendine güvenle ve yüksek bir sesle gürledi; ''Memur bey bu gördüğün gençler, memleketin en müstesna evlatlarıdır, Lütfen onları salona alınız.'' Peki efendim dedi memur, salona girdik...


duruşma başlayınca, karşı tarafın avukatı – Vaktiyle KİM dergisinin yayıncısı idi- Söz alarak, uzun uzun Üstadın aleyhine konuşmaya başlayınca Üstadın canı sıkıldı; ayağa fırlayarak; ''Hakim bey ne dinliyorsunuz bu adamı; bu adam para karşılığında yalan söyleyemekten çekinmeyen bir p*çtir'' dedi. Dondu kaldı herkes , avukat efendim bana hakaret etmiştir lütfen zapta geçsin dedi. Üstad cevabı yapıştırdı : ''Efendim p*ç olduğunu zapta geçirmek istiyor. Lütfen isteğini yerine getirin

Türkiye’de basın tarihimiz açısından, bazı yazarların hep birbirleriyle kapıştıklarını görürüz. Daha çok uç noktalarda bulunan insanların gerçekleştirdiği ve bazen günlerce, hatta aylarca süren bu kapışmalar, o dönemde o düşüncelerin temsilcileri tarafından ilgiyle takip edilmiştir.Bu türlü tartışmalar, bazen birbirine yakın insanlar arasında da olmuştur. Meselâ, rahmetli Necip Fazıl ile Peyami Safa veya Nureddin Topçu farklı zamanlarda birbirleriyle kıyasıya tartışmışlardır. Ancak bunlar, netice itibarıyla davaya zarar verme noktasına geldiğinde, kalemlerini kırmasını da bilmişlerdir. Meselâ, bugün bile herkesin gözlerini yaşartan bir hâdise vardır ki unutulmamalıdır. Necip Fazıl’ın Peyami Safa ile devam eden bir tartışmasında “Çevremizde ağzını açmış ve canavarlar gibi bizleri yutmak için bekleyen, bir sürü düşman varken, bizim kendi kendimizle uğraşmamız doğru olamaz.” mülâhazasıyla kalemini kırması bir vefa ve firaset örneğidir. Üstad’ın fıtratını bilenler, onun bu davranışının ne denli bir fedakârlık olduğunu takdir edeceklerdir sanırım.
Burada onun hassasiyetiyle alâkalı hoş bir hatıramı da zikretmek isterim. 1965’te Kırklareli’nde bir konferans vermişti. Orada mahallî bir mecmua, bu münasebetle Necip Fazıl aleyhinde çok kötü şeyler yazmıştı. Biz de onu Üstad’a göndererek kendilerini bundan haberdar etmiştik. Bunun akabinde çıkan ilk Büyük Doğu’nun orta sayfalarında kocaman bir çomar, yanında da küçük bir fino bulunan karikatür çizilmiş ve altına da: “Biz böyle kocaman çomarlarla uğraşırken bu fino da nereden çıktı?” diye yazılmıştı.
Hâsılı, basındaki tartışmalar, üslûbumuza aykırı ve fitneyi körüklüyor mahiyette olmamalıdır. Böyle yapılınca hem kitleler aldatılıp, yanlış şeylerle meşgul edilmiş, hem de başkalarına koz verilmiş olur. Hele bu kapışmalar esnasında gıybetlere giriliyor ve bu gıybetler de hasetten kaynaklanıyorsa, hatta olur olmaz itham ve iftiralarda bulunuluyorsa, bunun İslâmî esaslarla telifi mümkün değildir.
Ayrıca, bir de günümüzde üstü kapalı gıybetler var ki, bunlar daha tehlikeli ve başkalarını Müslümanlar hakkında en kötü zanlara ve tahminlere sürükleyecek mahiyette. Evet, bir kısım gizli şeyler dönüyor imajı uyarmak –aslı olmasa da– inananları töhmet altında bırakır. Böylesi sözler, kocaman bir cemaati ilgilendiriyorsa, o daire‑i kutsiye içine giren herkesle helâlleşmek gerekir. Aksi hâlde, böylelerinin Cennet’e girmesi hayal olur.

Önemli olan nokta burda şudur. Üstadın gibi fikir ve estetik mefhumlarında arşa tabii olmuş, , Sultan'üşŞuara olduğu gerçeği bariz bir derecede ortada iken, Nazım Hikmet gibi iyi bir şair ( tartışılır) bazı noktalarda çukur adamlığa kadar inmiş bir şahsı karşı cenah tarafından rakip olarak gösterilmek gibi eblehliğe duçar olunması. Nazım Hikmetin okunması da gereklidir zira çınar ile sarartmış ot arasındaki devası farkı görmek gerekir.
Nazım Hikmet'in bir şiirini iktibas ediyorum. Şiir kumaşındaki estetiğe bir bakalım