ilk ağlayışımızın sebebi;sensiz dünyaya gelişimizdi belkide.varlığının yerine,yokluğun kucaklamıştı bizi.seni istediğimizi bilsinler diye ağlamıştık haykıra haykıra.oysa bilmeliydik bizim sen olduğumuzu.ama bilmedik,bilemedik.sensizliğe alışmaya çalışırken,seni unutturdular bize,bizde unuttuk sessizce.ve büyüdük sensizliğin ateşiyle.meşgul olurken senden başka herşeyle fark edemedik içimizdeki ateşi.bir çocuğun masumiyeti kadar temizken kalplerimiz,kendi ellerimizle yıkadık kirli sularda.temizlendi sandık kalplerimiz.oysa bilmedik çamurlara buladığımızı.seni bulamayınca aradığımız diyarlarda başka sevdalara yelken açtı yüreklerimiz.ve seni unutmayı göze alarak sevdik senden başka her faniyi.senin adını duyunca alevlenmeliyken ateşimiz,küllenmiş olan yangınımıza birde biz su döktük umursamayarak.unutmuştuk seni, senin bizi unutmadığını bile bile.vefasızlar yakarken canımızı vefasızlığımızla yaktığımız canın farkına bile varmadık.menfaatsiz sevgiler ararken çılgınca etrafta,senin tarafından sevildiğimizi bilmedik.senin sevgin yeterken bize,yetmeyen sevgiler peşinde koştuk kendimizce.İnsanlardan sevgi dilendik asıl sevgiyi iterek.sevdiğimiz kadar sevildik ve bu sebeple hep acı çektik