[Gölge]

"Unutmu$um, affedersin..."


-Yalnizim, cok yalnizim.
-Hatirliyor musun; "cok yakinim ben" demi$tim sana, "cok yakin!" Senin sana oldugundan bile yakin. Kendi kendini cagirdiginda ne kadar yakindan duyuyorsan, ondan da yakinim. Kendinden bir $ey istediginde ne kadar cabuk cevap veriyorsan, bundan daha hizliyim.
-Dogru. Sen hep yakinsin ama, nedense, ben uzaklardayim. Bana küsmü$sün saniyorum.
-Öyleyse, secde et ve yakla$! Alnina dokunacak yakinligim. Aslinda alnina yazilidir yakinligim. Araya benligini koydugun icin, bencilligini öne sürdügün icindir bana uzakligin.
-Yüzüm yok yakininda olmaya. Cok kusurluyum. Günah üstüne günah i$ledim. Sözüm yok sana sakladigim. Kirli dudaklarim. Yalanlar söyledim, bo$ sözlere degdi dilim.
- Pi$manligini görüyorum elbet. Icindekileri yakici sizilari duyuyorum. Söylemek isteyip de söyleyemediklerini de özür olarak kabul ediyorum. Yüzünün kizarmasi bile kabulüm. Bilmiyor musun ki, bagi$lamayi seviyorum ve seve seve bagi$liyorum.
-Biliyorum ama yine de unutup hata ediyorum. Gördügünü göre göre, görmüyormu$sun gibi ya$iyorum. I$ittigini bile bile, i$itmiyormu$sun gibi bo$ $eyler konu$uyorum. Sözümden dönüyorum yine. Utaniyorum. Bagi$lar misin sahiden?
-Dedim ya; bagi$lamayi kendime ilke edindim. Hicbir $eye mecbur olmadigim halde, merhamet etmeyi kendime kural diye yazdim. Affetmeyi her $eyin önüne koyuyorum.
- Ben seni hep yakar diye taniyorum. Hemen kizip gazaplandigini dü$ünerek, korkuyorum, titriyorum. Carparsin diye keyfimce ya$ayamiyorum. Gazabin da var senin.
-Rahmetim gazabimdan önce gelir. Kizmam bile rahmetimin hatirinadir. Ben yakmam seni. Sen ate$e atarsin kendini. Seni senden korumak icindir tehditlerim.
-Yine de korkuyorum. Cok korkuyorum.
-Defalarca ve en önce merhamet sahibi oldugumu hatırlattim sana. Her sözün ba$inda. Her i$in e$iginde. Daha cok, hatirimi saymani isterdim. Bir hatirlasana; bir zamanlar hatirlanmaya deger bir $ey degildin. Eksikligini kimsenin dert etmedigi dönemlerde, seni var kilmak istedim. Kendi yoklugunu kendinin bile fark etmedigi yillarda, seni insan etmeye karar verdim. $imdi seni en cok sevdigini söyleyenlerce insafsizca cöpe atilabilecek bicimsiz bir et parcasiydin; sana yüz verdim. Sana yaptigim iyiligini bilmeni istedim. Hep te$ekkür etmeni bekledim.
-Cürüyecekmi$ bedenim. Topraga girecekmi$im. Yüzüm eriyecekmi$. Ismim silinecekmi$. Dar bir yere birakilip terk edilecekmi$im. Bu deh$et icinde nasil te$ekkür etmemi istersin?
-Ilk söylemede, anlamami$ olmani anlayi$la kar$iliyorum, yine söylüyorum. Unutabilecegini bile bile yeniden hatirlatiyorum. Kolayca gözden cikarilacak, leke diye silinebilecek, kirli ve isimsiz bir damlaydin; seni adam ettim. Yoklugunda seni yakip yok edebilecegim halde, varligindan niye öc alayim, niye seni önemsiz sayayim? Senin varligini herkes inkar ederken ben inkar etmedigim halde, seni niye unutulmu$luga terk edeyim? Seni kendime muhatap sececek kadar önemsedigim halde, niye kurumu$ kemiklerini toprakta birakayim? Seni hic yoktan yarattigim halde, hic sebepsiz var eyledigim halde, ikinci defa yaratmakta niye usanayim, niye vazgeceyim?
- Ke$ke bunu daha sIk hatirlatsan!
-Hatirlasana ku$luk vaktini. Her sabah uyandiginda yeniden bulmuyor musun bedenini? Gözlerini acar acmaz, hatirlamiyor musun unuttugunu kendini? Ayrica, bir bak yeryüzünü ölümünün ardindan nasil dirilttigime. Kurumu$ cubuklari, ölmü$ dallari, sogumu$ kökleri cicek cicek, rengarenk, terü taze tenlerle, sicacik meyvelerle yeni ba$tan dirilttigimi görmüyor musun bugünlerde?

- Unutmu$um, Rabbim, affedersin, cok affedersin. Sen affetmeyi cok seversin.

Senai Demirci