Kapanmamak ya da kapanmak gibi bir düşüncem yoktu. Ailem de bir şey demiyordu. Ama ağabeyim zaman zaman imalarda bulunuyordu. Pek aldırış etmiyordum. Bir gün "Seni gezmeye götüreceğim ama başını kapatacaksın değil mi?" dedi. Ben de asiyim ya. İstemezsem bir şey yapmam ya. Hemen "Hayır kapalı gideceksem gitmem bayılmıyorum seninle gezmeye gitmeye. Benimle böyle dolaşmaktan rahatsız mı oluyorsun?" dedim. O da "Evet rahatsız oluyorum."deyince çok kötü oldum. Çok bozuldum. O zaman kapanmayı düşünmeye başladım. Ve bir gün arkadaşlarla buluşup gideceğimiz yere kapalı gittim. Baktım hiç bir şey olmuyormuş. Sonra bazen açık bazen kapalı olmaya başladım. İçten içe bu da rahatsız ediyordu beni. En sonunda başımı kapattım ve bu bir daha çıkmayacak dedim. Bu zamana kadar da çıkmadı çok şükür.
İşte böyle
