02-14-2009, 17:22
|
#30
|
|
|
Dışa kapılarımı kapadım.
Yazmak gene bir firarperestlikti özünde
ama artık dışarıya değil,
içeriye kaçıyorum.
Kendime
...
Kıskanıyor insan bazen, basıp gidenleri.
Sözüm bana yetmiyor.
Sen sözüm yokkende işittin beni.
Avazım derdime yetişmiyor.
Sen sesim çıkmazken de dinledin beni.
Çağrışım dudağımda kalıyor.
Sen kalbim yokken de sevdin beni.
Yakarışım Senin işitmenden utanıyor
Sen söylemesem de anlarsın beni.
Sözüm bitti.
Sesim kesildi.
Kabul eyle beni.
Senai Demirci
İstanbul sokaklarında korku
kol gezmeye başladı.
Nerdesin?
İçimde yankılanan isimle sin!
Kalıcı mısın gidici misin sin?
Öfkem de rızam da
Kaderim sin!
Yalnızlığın deltasında kifayetsizlik sızıyor avuntularıma…
İçimdeki darp izlerini umursama,
bıraktım artık kırgınlıklarımın çetelesini tutmayı
Yaşam çalıntısı kaç çığlık eskittim uykularımda,
haddi hesabı yok “gel” demelerimin…
Bana biraz “sen” ver…
|
|
|
|