[u.esra]

Bana Bir Şey Söyle Hiçbir Şey Olsun
Konuştun yıllarca,
odaları, salonları, caddeleri tuttu sesin.
Haykırdın, çınladı kürsüler,
anlamı çoğalacak sanarak sözlerinin.
Yazdın, kâğıda ve kaleme alışalı beri
yetmedi camların buğusuna uzandın
taşımaktan yorulmuş gibi kalbini
okul sıralarına kazıdın
ve parklarda ağaçlara, büyüsün diye kalbinle.
Farkında değildin
durmadan abandığın kelimeleri tükettiğinin.
Susmaktan korktun
ve duyamadın hiçbir zaman yüreğini
oysa sükût bir boşluk değildi aslında.
Söyle bana
sen hiç kelimelerle gülen bir dudak
kelimelerle ağlayan bir göz gördün mü?
Bilemedin
anlaşmak kelimelere tutunmak değildir sadece.
Her gülüş dudak kıvrımlarına yayılan diliyle konuşur
her gözyaşı utandırır cümleleri.
Bastırıp durma artık yüreğini
yüreğinle konuş benimle
bir şey söyle bana
“hiçbir şey” olsun…

Muhammed Varol Öztürk