Vakit çocukluğumun gazetesiydi. Çok öncelerden şimdiki Gülbahçe gibi bir sayfası vardı. Ama o sayfa sadece cumartesi günleri gazetede olurdu. Bayılırdım o sayfaya. İtinayla yırtıp alır ve saklardım. Dosya dosya olmuşlardı bir zaman sonra. Baktıkça içim bir hoş olurdu.
O zamanlar bu çocuk sayfası benim için çok kıymetliydi. Biz gazeteye abone değildik çünkü. Eve bir Vakit gelecek o da cumartesi gününün olacaktı. Biraz zordu bu. Elime aldığım Vakit'in cumartesinden başka bir güne ait olmasının verdiği hayal kırıklığı hala daha aklımda. Bu çocuk sayfası biriktirme işini, sayfa Gülbahçe ismini aldıktan sonra da devam ettirdim. Artık haftanın her günü bu sayfa gazetede vardı. Bu çok hoşuma gitmişti.
Aradan zaman geçti ben büyüdüm. Vakit de bazı değişimler yaşadı. Ben artık sadece çocuk sayfasıyla ilgilenmiyor köşe yazarlarını okuyor, isimleri zihnime kazıyordum.
Ve nihayet ayrılık geldi çattı. Vakit'in argolu yer yer küfürlü üslubu çok sinirimi bozmaya başladı. Sevdiğim bir yazarı birine tavsiye ederken tedirginlik yaşıyordum. Bu beni çok rahatsız ediyordu. O kadar hevesle biriktirdiğim o çocuk sayfaları da zamanla eriyip gitti. Artık eve Vakit gelince bütün samimiyetsizliğimle elime alıyor, biraz maziyi yadediyor, isteksizce baştan sona kadar haberlere bakıyor, sonra da hep aynı üslupta direttiği için bir kez daha ondan uzaklaşıyor ve doğru yaptığımı düşünüp vicdanımı rahatlatıyorum. Ara sıra da bir gazeteyle böylesine garip bir duygusallık içinde olmama anlam vermeye çalışıyordum.
