12-29-2008, 23:07 | #7 |
SAfahat Okumalarını ihmal eder olmuşuz.. Fatih Camii şiiri ile devam edelim..
Fatih CAmii şiirini okuyunca "şair" olmanın mahiyeti üzerine daha iyi düşünüyor insan.. "Şair" ki eşyaya bakışı körelmemiş insanlar.. Evet, insan gören gözlerini ve düşünen kalbini kendi elleriyle tahrip etmediği sürece belki de hakikati örme adına en büyük hazineyi kaybetmemiş sayılabilir.. Ama kendi ellerimizle tahrip ettiklerimiz.. Dünyaya bakışı sathileşmeyen, dünyaya alışmayan bir değerli insan Mehmet Akif, bizim okuyamadıklarımızı okuyan ve bizim göremediklerimizi gören.. "Bu bir ma'bed değil, Ma'bud'a yükselmiş ibadettir; Bu bir manzar değil, dîdâra vâsıl mevkib-i enzâr: Semadân inmemiştir, şüphesiz, lakin semâvîdir: Zemînî olmayan bir cilve-i feyyâzı hâvîdir." Bir camiiye baktığımızda bu kelimeler düşüyor mu zihnilerimize, yoksa "camii işte" deyip alışkanlıklarımızı mı yaşıyoruz.. FATİH CAMİİ Yatarken yerde ilhâdıyle haşr olmuş sefil efkâr, Yarıp edvârı yükselmiş bu müdhiş heykel-i ikrâr, Siyeh reng-i dalâlet bir bulut şeklinde mâzîler, Civârından kaçar, bulmaksızın bir lâhza istikrâr; Ziyâ-rîz-i hakîkat bir seher tavrında müstakbel, Gelir fevkınden eyler sermedî binlerce nûr îsâr. Derâgûş etmek ister nâzenîn-i bezm-i lâhûtu: Kol açmış her menârı sanki bir ümmîd-i cür'etkâr! O revzenler, nazarlardan nihân dîdâra müstağrak, Birer gözdür ki sıyrılmış önünden perde-i esrâr. Bu kudsî ma'bedin üstünde tâbân fevc fevc ervâh Bu ulvî kubbenin altında cûşan mevc mevc envâr. Tecessüd eylemiş gûyâ ki subhun rûh-i mahmûru; Semâdan yâhud inmiş hâke, Sînâ-reng olup, Dîdâr! Tabiat perde-pûş-i zulmet olmuş, hâbe dalmışken, O, gûya kalb-i nûrânîsidir leylin, durur bîdâr. Evet bir kalbdir, bir kalb-i cûşâcûş-i âşıktır, Ki cevfinden demâdem yükselir bin nâle-i ezkâr. Nümâyan cebhesinden Sadr-ı İslâm'ın meâlîsi: O sadrın feyz-i enfâsıyle gûyâ bir yığın ahcâr, Kıyâm etmiş de, yükselmiş de bir timsâl-i nûr olmuş. Nasıl timsâl-i nûr olmaz? Şu pek sâkin duran dîvâr, Asırlar geçti hâlâ bâtılın pîş-i hücûmunda, Göğüs germektedir, bir kerre olsun olmadan bîzâr: Bu bir ma'bed değil, Mâ'bûd'a yükselmiş ibâdettir; Bu bir manzar değil, dîdâra vâsıl mevkib-i enzâr. Semâdan inmemiştir, şüphesiz, lâkin semâvîdir: Zemînî olmayan bir cilve-i feyyâzı hâvîdir. * * * Bir infilâk-ı safâdır ki yâr-ı cânımdır, Sabâhı pek severim, en güzel zamânımdır. Ridâ-yı leyli henüz açmamıştı dest-i semâ; Sabâ da hâb-ı sükûndan ayılmamıştı daha, Fezâ yı rûhda aksetti, es-salâ-perdâz Müezzinin dem-i mahmûru, bir hazîn âvâz. İçimde cûş ederek lücce lücce istiğrâk, Ezânı beklemez oldum; açılmadan âfâk, Zalâmı sîneye çekmiş yatan sokaklardan Kemâl-i vecd ile geçtim. Önümde bir meydan Göründü; Fâtih'e gelmiştim anladım, azıcık Gidince, ma'bede baktım ki bekliyor uyanık! Sokuldum artık onun sîne-i münevverine, Oturdum öndeki maksûreciklerin birine. Fezâ-yı ma'bedin encüm-nümâ meşâ'ilini, O lem'a lem'a dizilmiş ziyâ kavâfilini Görünce geldi çocukluk zamanlarım yâda... Neler düşündüm o sâ'atte bilseniz orada! Sekiz yaşında kadardım. Babam gelir: "Bu gece, Sizinle câmie gitsek çocuklar erkence. Giderseniz gelin amma namazda uslu durun, Merâmınız yaramazlıksa işte ev, oturun!" Deyip alırdı beraber benimle kardeşimi. Namâza durdu mu, hâliyle koyverir peşimi, Dalar giderdi. Ben artık kalınca âzâde, Ne âşıkane koşardım hasırlar üstünde! Hayâl otuz sene evvelki hâli pîşimden Geçirdi, başladım artık yanımda görmeye ben: Beyaz sarıklı, temiz, yaşça elli beş ancak; Vücûdu zinde, fakat saç, sakal ziyâdece ak; Mehîb yüzlü bir âdem: Kılar edeble namaz; Yanında bir küçücek kızcağızla pek yaramaz Yeşil sarıklı bir oğlan ki: Başta püskül yok. İmâmesinde fesin bağlı sâde bir boncuk! Sarık hemen bozulur, sonra şöyle bir dolanır; Biraz geçer, yine râyet misâli dalgalanır! Koçar koşar duramaz... âkıbet denir "âmîn" Namaz biter. O zaman kalkarak o pîr-i güzîn, Alır çocuklar, oğlan fener çeker önde, Gelir düşer eve yorgun, dalar pek âsûde Derin bir uykuya... Derken bu hâtırât-ı lâtîf Çekildi aslına, artık hakîkatin o kesîf Likâsı başladı karşımda cilve eylemeye; Zaman da kalmadı zâten hayâli dinlemeye: Sağım, solum, önüm, arkam huşû'a müstağrak Zılâl-i âdem iken, bir sadâ bülend olarak, O kâinât-ı huzu'u yerinden oynattı; Fezâ-yı mahşere döndürdü gitti eb'âdı! Sufûf ayakta müselsel cibâl-i velveledâr Gibiydi. Her birisinden duyuldu sîne-fıkâr, Birer enîn-i tazarru ; birer niyâz-ı hazîn, Ki kalb-i rahmeti sızlattı şüphesiz o enîn! Eğildi sonra o dağlar Huzûr-i İzzet'te; Göründü sonra o dağlar zemîn-i haşyette! İnayetiyle Hudâ kaldırınca her birini, Semâya doğru o dağlar da açtı ellerini. O anda koptu yüreklerden öyle bir feryâd, Ki rûhum eyliyecek tâ ebed o dehşeti yâd. Kesildi bir aralık inleyen hazin âvâz... Ne oldu Arş'a kadar yükselen o sûz ü güdâz? O çûş içindeki îman? Evet, hurûş ederek işte rahmet-i Subbûh, Bütün yüreklere serpildi kubbeden bir rûh: Rûh-i itmînan. |
|
Etiketler... Lütfen konu içeriği ile ilgili kelimeler ekliyelim |
beraber, gelişme, ilerleyiş, mehmet akif ersoy, okumalar, safahat, öğrenme |
Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|