yıllardır oynan oyunun başka bir versiyonu.malesef bizim aşamadığımız en büyük handikapların başında karşı tarafı anlama ve empatimizi kaybetmiş olmamızdır.aslında ikisde aynı ters düşüncenin tezahürüdür.ikiside yanlıştır.birbirimizin sinir uçlarına dokunmak ne fayda sağlar ki.yıllardır dokunduk elimize geçen nedir?sonuç ortada ekilen nefret tohumları meyvaya durmuş şimdi bunları temizlemeye çalışyoruz.birileri bunu gerçekten çok iyi kullanıyor.kürt-türk,alevi-sünni,laik-dindar çatışmasında elimize geçen nedir?ben söyleyeyim koca bir nefret.insanlarımız birbirine güvenmiyor.hoşgörü desen sadece sözlüklerde kaldı malesef kullananlarıda pişman etmek için elimizden gelen gayreti gösteriyoruz.bizler ecdadımızla gurur duyuyoruz ama iş icraata gelince hepimiz yan çiziyoruz yazık! herkes kendini her ne olursa olsun ifade edebilmeli.ve bizlerde buna saygı duymalıyız.bunun çözümüde ayrık ve nefret tohumu ekmek değil sevgi ve hoşgörü ekmektir.inşallah bu tohumlarını meyvalarını görürüz..göremesekte önemli değil bizden sonraki nesiller hayırla yad etsin yeter...
|